Kolacyjka

18.30 czas start.

Na wejście pomidor, wędlinka, razowy chlebek, żółty ser, oliwki.

Całość znika raz-dwa-trzy.

Zosia pokazuje gestem "jeszcze".

Czego chcesz Zosiu? - pytam podając obrazki.

Mniaaamy! - woła Zoszka wybierając symbol "jeść".

Donoszę pomidora - znika. 

Mniamy! - słyszę znowu.

Dorzucam kabanosy - zjedzone. 

Mniamy!

Dokładka żółtego sera - poszło.

Mniamy! 

I jeszcze chleba trochę. Zoszka wsuwa.

Nana! - słyszę dla odmiany. Podaję symbol "śpiewać", "jeść", "pić" i "płytka" (oznacza puszczanie bajek/piosenek na CD). Nana! - woła Zoszka i wybiera "płytę". Mieszam kolejność obrazków i część obracam pustą stroną na wierzch. Zofijka obraca wszystkie tak, żeby było widać rysunki na kartonikach. I jeszcze raz wybiera "płytkę" (do tej pory sama nie podawała tego symbolu, pokazywaliśmy go Zosi przed puszczeniem CD).

Włączam muzykę. Zosia uśmiecha się. Trafiony.

Yyyy! - charakterystycznie woła Zofijka i podaje symbol "pić".
Pragnienie ugaszone. Karuzela rusza znowu:

Mniamy! Chlebek.

Mniamy! Żółty ser.

Mniamy! Pomidor.

Mniamy. Mniamy. Mniamy.

Zosia skończyła jeść o 19.45.
Stan kolacyjnego licznika: dwa pomidory, dwa kabanosy, 4 plastry żółtego sera, 5 kromek chleba, 3 oliwki, 3 plastry szynki. I woda.

Co to będzie za kilka lat? Z torbami pójdziemy ☺