Okienko

Emocje Zoszki to od kilkunastu miesięcy grząski teren, o którym szerzej rozpiszę się w kolejnym poście.

Dziś chciałabym jednak wspomnieć o dniach, na które czekam z utęsknieniem - takich niemal w całości cudnych i sprawiających, że uświadamiam sobie jak niewiele potrzeba, żeby czuć się szczęśliwym.

Dzisiaj nic dobrego obrotu sprawy nie zapowiadało. Poranek upłynął pod znakiem płaczu i krzyku, co zazwyczaj zwiastuje drogę pełną zakrętów aż do wieczora.

Tymczasem Zosia uspokoiła się sama, a potem było już bajkowo. 

Zoszka otworzyła okienko i wpuściła świat do siebie ☺

Uśmiech od ucha do ucha.

Częste przytulasy z inicjatywy Zoszki.

Zero problemów z ubieraniem czy czesaniem. 

Śniadanie z apetytem, bez płaczu. 

Słuchanie radia naprawdę z zaciekawieniem i brak potrzeby wyłączania się poprzez bajkowe słuchowiska odtwarzane po raz nie wiem już który. 

Pozwolenie na bycie przytulaną. 

Wspólna sjesta poobiednia z Franiem (zdarzyło się po raz drugi).

Umożliwienie mi szybkiego oddelegowania Frania na drzemkę - ciche zaczekanie do momentu aż brat zaśnie.

Bieganie na dworze za Francikiem z rozpostartymi ramionami i przytulanie się do niego. No i jak tu się nie wzruszać ;)?

Uważne obserwowanie Frania na boisku. To wcale nie jest takie częste. Zazwyczaj brat działa siostrze na nerwy lub pozostaje jej obojętny.

Spokojny wieczór bez płaczu, pisków i trudnego zasypiania.

Pokaźna lista się zrobiła ☺ Lubię takie!