Kulturalna środa

Rehabilitacja i terapie ważne są, ale od czasu do czasu trzeba się zabawić, odprężyć, a przy tym ukulturalnić, prawda J?

Nadarzyła się nam ku temu okazja, a konkretnie Zosi, Tacie i Babci (duet Franio&mama orbituje jeszcze w pobliżu domu). Dostaliśmy Zaproszenie na spektakl charytatywny (Magda - dzię-ku-je-my!)  na motywach powieści Juliusza Verne'a "W 80 dni dookoła świata". Został on wystawiony na deskach Chorzowskiego Centrum Kultury przez Teatr Moich Marzeń dla dzieci, które są podopiecznymi różnych fundacji. Tata z Babcią zgodnie stwierdzili, że przedstawienie było naprawdę fantastyczne - obfitowało w świetne aranżacje muzyczne, a dopracowane teksty i stroje cieszyły uszy i oczy.

A Zosia? Wytrzymała w skupieniu przez 40 minut (całość trwała 1.10h). To naprawdę bardzo dużo jak na jej możliwości percepcji zupełnie nowych bodźców! 

O proszę, koncentracja pierwsza klasa - Zoszka zaczarowana: 

Zdecydowanie nie była to ostatnia przygoda z tym teatrem. Nietypowy scenariusz "Czerwonego Kapturka" jest bardzo kuszący...J

Tatom

Wszystkim Tatom życzenia najlepsze!
Zwłaszcza tym, którzy pokonują bariery niepełnosprawności i nie pękają.
Twardziele po prostu.
Są tacy. I jeden z nich trafił się naszej ferajnie J

Uśmiech

Środek Nocy Świętojańskiej. Franek "nabombiony" leży do odbicia na matki swej ramieniu. I wtedy, niespodziewanie, taaaki uśmiech się pojawia. Wiem, że na tym etapie to jedynie następstwo jelitowych zmagań, a nie świadome roztaczanie uroku osobistego, niemniej efekt był piorunujący!

Na cudowny Zoszkowy uśmiech czekaliśmy pełne 5 miesięcy ze świadomością, że w wyniku choroby może nie pojawić się wcale. Ale nadzieja była i nie zawiodła.

Zawitał w dziwacznych okolicznościach. Leżałam wtedy z Zosią na oddziale neurologii gdy pojawiło się u niej podejrzenie padaczki. Długaśne dni, podczas których nie działo się nic, przeplatały się z męczącymi Bąbla niezbędnymi badaniami. Właśnie wtedy zobaczyliśmy go po raz pierwszy. Nieźle nas podbudował! I był najpiękniejszy na świecie J W tamtym momencie wkroczyliśmy w nowy etap porozumiewania się - płacz przestał być jedyną formą komunikacji sygnalizującą nam Zoszkowe emocje. 

Zostaliśmy wypisani do domu z brakiem jednoznacznego rozpoznania padaczki i wytęsknionym uśmiechem. Czy mogliśmy sobie wymarzyć lepsze zakończenie tego ponurego okresu?

Czas pędzi naprzód i ani się obejrzeliśmy jak zaczęła nam towarzyszyć pełna paleta Zoszkowych umiechów, od dziewczęcych - kokieteryjnych po głupawkowe śmichy-chichy. I każdy z nich jest absolutnie wspaniały J!

Uff jak gorąco

Jeszcze niedawno leżał pod naszym blokiem śnieg, po którym bez cienia skrępowania biegał dzik.

Od wczoraj wentylator pracuje pełną parą, a tam gdzie go nie ma powietrze zastyga w gorącym bezruchu. I nawet otwarcie okien po południowej i zachodniej stronie mieszkania przeciągu nie robi. 

W kuchni jak w saunie. Obiady trzeba ogarniać w jak najkrótszym czasie i pędzić do wiatraka.
Wtapiamy się w kanapy, krzesła, łóżka.

Zoszka kursuje po mieszkaniu w wersji light (bez koszulki) i wyciska z siebie siódme poty na rehabilitacji.

Aby przetrwać upał, zorganizowaliśmy Zoszce "basen" w wersji miejskiej - balkonowej, a na jutro czekają w zamrażarce lody. Według Taty w ilości akuratnej, według mnie  (i Zosi pewnie też) w ilości zdecydowanie niewystarczającej J

P.S. Dzięki temu, że myszy i niektóre Franki nocami harcują, mogłam zauważyć, że pomiędzy 3 a 5 rano powietrze jest przy takim skwarze absolutnie cudowne J!

Słowo

Zoszka rozłożyła nas na łopatki.

Mamy świeże jak szczypiorek nowe słowo, które Zosia wymawia.

Padło w piątek. Do tej pory zaszczyciło uszy Taty, dziadków, pani psycholog i mamy.

Uroczyście ogłaszam premierę wyrazu DZIĘKUJĘ!

Co najdziwniejsze, jest tyle prostych słów, a Bąbel wybrał właśnie to. Może dlatego, że powtarzamy je z uporem za każdym razem gdy Zosia coś nam poda, obdarzy nas miłym gestem, albo mimo buntu wykona jakąś czynność?

Nie jest ono łatwe do wymówienia, a tymczasem możemy usłyszeć dwa pięknę "ę"! 

Cieszymy się bardzo z kolejnego kroczku naprzód i jednocześnie poszukujemy sytuacji, w których pojawi się ono nie tylko na zasadzie powtarzania za kimś, ale i zgodnie z kontekstem. 

Ech, pięknie brzmi w ustach Zosi to "dziękuję"...J

Z pamiętnika

Za nami kilka dni polowania na przerwy między kolejnymi porcjami deszczu, żeby złapać choć trochę swieżego powietrza. Dopadła nas senność i syndrom kanapowca. Nawet Zoszkę. W takie dni zdecydowanie lubimy autorów słuchowisk, które pomagają nam umilać Zosi deszczowy czas.

Po Franiowym desancie na świat wróciliśmy do zajęć z Integracji Sensorycznej, co nas bardzo cieszy. Szykuj się Zosiu, pani Ola nie odpuści J

Znowu ciachnęliśmy Zosiakowe włoski. Zaczęły jej mocno przeszkadzać, cały czas potrząsała głową żeby je odgarniać (ujarzmienie blond czupryny większą ilością spinek nadal jest sytuacją wyjątkową i wymaga podchodów podczas montażu). W trakcie strzyżenia była muzyka, zabawki i Tata w roli aranżera kąpielowych zabaw, żeby umilić ten moment i uniknąć dramatu sprzed kilku miesięcy. Tym razem nie pojawiła się histeria na sam widok nożyczek. Super sprawa! 

To może kiedyś razem z Zoszką, tak po babsku, do fryzjera się jednak wybierzemy J?  

Debiuty

Sporo rzeczy zrobiliśmy razem z Franiem po raz pierwszy:

- spacer : zaskoczona mina Zosi na widok drugiego wózka - bezcenne; zaliczenie psich qpsztali możemy odhaczyć dla obu bolidów, ech...

- podróż autem. Działa usypiająco na oba nasze bąble. 

- wspólna Msza Św.: Franka dopadł głęboki sen, Zosia dla odmiany poklaskała sobie w trakcie. 

- kocing na trawingu czyli niedzielne byczenie się w cieniu czereśni plus zajadanie truskawek. Zoszka przy okazji pałaszowania deseru oddała się całkiem kreatywnemu rozwijaniu zdolności artystycznych. Tworzyła rozmaite wzory na maminych jasnych spodniach przy pomocy truskawkowych paluszków. I to w jakim tempie!

- wspólnie daliśmy odleżeć się kolacji w brzuszkach przed pójściem spać: 

Franek jak do tej pory jest dzieckiem niemal idealnym, spokojnie śpi i prawie nie marudzi, dzięki czemu mamy czas dla Zosi. Oby tak dalej J

Podsumowując - fajnie jest we czwórkę!

Na pamiątkę

Podzielność uwagi czyli się karmimy i tulimy (Zosia uwielbia "noski - eskimoski" J):

Pięć dni

Tyle nie było mnie w domu. Niby krótko, a jednak po powrocie mój odbiór Zosi się zmienił, zmieniła się też Zoszka.

Tęskniłam za nią. Tak zwyczajnie mi jej brakowało. Buziaków, przytuleń i uśmiechów. Wołania "a kuku", "cześć" i "pa pa". 

Gdy spotkałyśmy się po wyjściu ze szpitala zauważyłam, że Zosia, która wydawała mi się do tej pory malutką dziewczynką nagle wydoroślała w moich oczach. Dopiero przy Franiu-okruszku dotarło do mnie, że jest z niej już kawał babki. Ślicznej do tego.

W ciągu tych kilku dni Zoszka fantastycznie przełamała strach w schodzeniu z łóżka/kanapy tyłem. Robi to świetnie! Ostrożnie i samodzielnie. I coraz sprawniej. 

Jakby tego było mało, ominęło mnie stanie na krzesełku:

i zaglądanie za firankę:

Pięć dni, a tyle się wydarzyło! To co to będzie za rok J?

Do Frania...gotowi...start!

Rodzinko, gotowi czy nie, nadchodzę!!!

Od 27 maja jest już z nami, zdrowy!
Wczoraj wróciliśmy do domu. Oswajamy się ze sobą po tej stronie brzuszka i odsypiamy pobyt w szpitalu.

Bardzo byliśmy ciekawi reakcji Zosi na małego, a ona wdrapała się na łóżko do mnie i Frania, delikatnie pogłaskała go po główce i dała mu buziaka. Później wróciła do swoich zabaw. Tak zwyczajnie.
Pierwsze siostrzane odruchy przerosły nasze oczekiwania...J

Z radością i ogromną ciekawością zaczynamy nowy rodział w naszym życiu J