Skok na głęboką wodę

I nadeszła ta wiekopomna chwila, gdy Tata po wykorzystaniu przysługujących mu dni wolnych wrócił do pracy. Osiem tygodni wsparcia było naprawdę bardzo potrzebne. Mieliśmy trochę czasu, żeby ochłonąć i przyzwyczaić się do nowego rytmu dnia, a ja nie musiałam dźwigać Zosi tuż po porodzie, co było niewskazane. Poza tym Tata dostępny tak często to bez dwóch zdań fajna sprawa J

Błyskawicznie te ostatnie tygodnie nam minęły. 

W poniedziałek Zosia + Franio + mama wystartowali bez wspomagania Taty.
Docieranie się zajmie nam trochę czasu i będzie okupione pewnie niejedną szaloną sytuacją, ale wierzę, że z czasem będziemy funkcjonować coraz sprawniej. 

Jak zwykle w takich przełomowych chwilach, momenty grozy muszą być. Początek dnia był zupełnie zwyczajny. Pobudka - mycie - jedzenie. I tu zwrot akcji. Zosia zwymiotowała kilka razy. Stała się marudna, apatyczna, straciła apetyt. Pierwsza myśl - o zgrozo - rotawirus. Ale jakiś czas później kolejne zaskoczenie. Solidna różowa wysypka od szi po uda. Kolejna myśl - coś zakaźnego? Jednak po kilku godzinach wysypka zlała się w jedną wielgachną różową plamę. W międzyczasie Zosia zasnęła kamiennym snem, a ja zaczęłam poszukiwania lekarza. Okres urlopowy w pełni, więc pediatrów jak na lekarstwo. Późnym wieczorem dotarła do nas pani doktor. Obejrzała, osłuchała i przeprowadziła małe śledztwo. Winowajcą okazały się być kupne czereśnie, które Zoszka pochłonęła w nieprzyzwoitej ilości dzień wcześniej... Jadła je już któryś raz, ale przychylając dziecku nieba, pozwoliliśmy na zjedzenie ich zbyt wielu. 

Dzisiaj jest już lepiej. I całe szczęście - w przyszłym tygodniu wraca pani Aneta i weźmie Zosię w swoje magiczne rehabilitacyjne ręce J

P.S. Poszukujemy używanego siedziska Kimba II firmy Ottobock, koniecznie z klinem i podnóżkiem. Gdyby komuś z Was wpadła w oko jakaś oferta - prosimy o informację.