Sobota

Sobota zaczęła się w piątek.

Kilka dni wcześniej przyszło zawiadomienie, że Zosia musi się stawić przed komisją, żeby mogła otrzymać nowe Orzeczenie o niepełnosprawności. Na wezwaniu było napisane jak byk: 8 listopada, 10.25.

Wybrałyśmy się więc z Zosią w piątek do MOPS-u. Po kilku minutach stania w kolejce coś mnie tknęło i zapytałam się w biurze obsługi czy mamy gdzieś się udać czy też ktoś będzie nas wzywał. W odpowiedzi usłyszałam, że dziś nie ma komisji i że będzie tak, jak zaznaczono na piśmie - 8 listopada. W sobotę znaczy się. Poprzestawiałam daty kompletnie. Inna sprawa, że komisja w sobotę? Chyba podświadomie zaznaczyłam w kalendarzu piątek, tak nierealna była ta sobota☺

Nazajutrz zaliczyłyśmy podejście drugie, tym razem pojawiłyśmy się we właściwym czasie. 

I co tu pisać o komisji? Ciężko było i tyle. Zoszka po wejściu do budynku wpadła w histerię i żaden ze znanych mi sposobów nie był w stanie jej uspokoić. W oczach Zosi widziałam prawdziwy lęk. Poczucie bezradności w takich momentach jest naprawdę nieznośne. 

Mimo, że zarówno pani doktor jak i pani psycholog były spokojne, mówiły cicho, wolno, wszystkie czynności wykonywały delikatnie uprzedzając Zoszkę co się będzie działo, niewiele to pomagało. Plusem było, że wychodząc z poszczególnych gabinetów Zosia jeszcze chlipiąca i pociągająca nosem potrafiła się zdobyć na "do widzenia", więc myślę, że gdyby badanie trwało trochę dłużej, udałoby się jej wyciszyć i oswoić z otaczającymi bodźcami.

Orzeczenie zostało przyznane, czeka nas jeszcze złożenie papierów, żeby wyrobić nową kartę parkingową. W całej tej sytuacji widzę jedną pozytywną rzecz. Przy poprzednich dwóch komisjach wydawało mi się, że Zoszka jest spokojna, bo mimo "kolejkowych" warunków w poczekalni czy konieczności poddania się poszczególnym badaniom akceptowała taki stan rzeczy. Dziś już wiem, że tak było dzięki zabawkom, które pomagały jej się od tego świata odciąć. Teraz wszystko co nowe i nieznane dociera do Zoszki z dużym impetem wywołując w niej ogromny lęk. Mam jednak pewność, że Zofijka odbiera te wszystkie bodźce, a to wydaje mi się lepsze niż Zoszka żyjąca w swoim świecie, nierejestrująca osób, które ją otaczają czy miejsc, w których się znajduje. Wiem również, że cały czas pracujemy nad tym, żeby pomóc Zosi odprawić wszystkie strachy z kwitkiem. I tego się trzymam.